کد مطلب:8513 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » احكام

اين جانب ظهر يك روز ساعت خود را گم كردم و عصر همان روز، يك ساعت ديگر پيدا كردم و چون مطمئن بودم صاحبش را پيدا نمي كنم، ساعت را براي خودم برداشتم و با خودم قرار گذاشتم ساعتي را كه گم كرده ام حلال كنم و ثوابش براي كسي باشد كه ساعتش را گم كرده و من آن را پيدا نموده ام و بقيه پول آن را به تدريج از طريق صندوق صدقات منزل به كميته امداد بدهم، آيا اين كار صحيح است يا خير؟

ساعتي را كه شما گم كرده ايد، ارتباطي با ساعتي كه پيدا نموده ايد ندارد. بحث اصلي دربارة ساعتي است كه پيدا نموده ايد. مالي كه انسان پيدا مي كند، اگر نشانهاي نداشته باشد كه به واسطة آن صاحبش معلوم شود، احتياط واجب آن است كه از طرف صاحبش آن را صدقه بدهد.

اگر ساعتي كه پيدا كرده ايد قيمتش از 6/12 نخود نقره (كه قيمت تقريبي آن الآن 300 تومان است) بيشتر است و احتمال پيدا شدن صاحب ساعت را مي دهيد، بايد تا مدت يكسال در همان محل اعلان كنيد. اگر خودتان هم نخواهيد اعلان كنيد، مي توانيد به كسي كه اطمينان داريد بگوييد تا از طرف شما اعلان نمايد. اگر تا يكسال اعلان كنيد و صاحب ساعت پيدا نشود، مي توانيد آن را براي خود برداريد به قصد اين كه هر وقت صاحبش پيدا شد عوض آن را به او بدهيد يا براي او نگهداري كنيد كه هر وقت پيدا شد به او بدهيد.

كسي كه مالي را پيدا كرده، اگر عمداً به دستوري كه گفته شد اعلان نكند، گذشته از اين كه معصيت كرده، باز هم واجب است اعلان كند.

اگر ساعتي را كه پيدا كرده ايد، قيمت آن از 6/12 نخود نقره سكه دار بيشتر باشد و علم داريد كه به واسطه اعلان، صاحب آن پيدا نمي شود، مي توانيد در روز اول آن را از طرف صاحبش صدقه بدهيد و چنانچه صاحبش پيدا شود و به صدقه دادن راضي نشود، بايد عوض آن را به او بدهيد و ثواب صدقه اي را كه داديد مال خود شما است.

در هر حال مقايسه نمودن بين ساعتي كه گم كرده ايد و ساعتي كه پيدا نموده ايد وجهي ندارد. در هنگام نماز خواندن و وضو گرفتن نيز اگر چيزي كه پيدا كرده ايد همراه شما باشد، در صورتي كه قصدتان اين باشد كه صاحب آن را پيدا كنيد اشكالي ندارد.







[1] توضيح المسائل مراجع، ج 1، ص 776، مسئلة 1370.